زندانی

               در بهمن سال پنجاه و شش به زندان افتادم 

 در هجدهمین روز همان سالهای شلوغ بود که من را هم گرفتند و به زندان انداختند. 

نمیدانم چرا مدت حبس را به هیچکدام از زندانیها که خود را یک مبارز می پنداشتند نمیگفتند. 

سی سالی از این اسارتم گذشته و من همچنان در آرزوی آزادی لحظه کشی میکنم. 

فهمیده ام که چگونه زیستن هر زندانی به هوش و فراست خود او بستگی دارد و من هم  چون به لحاظ اخلاقی انسانی پرخاشگر و علاقه مند به خشونت نیستم در میان این همه تبهکار و مجرم مستعد به خشونت وخطرناک که براحتی دست به هر کاری می زنند باید از خودم حراست کنم. 

هر زندانی شیوه ای از آن خود دارد و سپر دفاعی من با خود و در خود فکر کردن است که شاید بعدا برایم ایجاد مشکل هم بکند شاید شبیه چیزی که از آن به روان پریشی هم یاد میکنند. 

نمیدانم چه وچرا؟ این مطالب را مینویسم. 

به راستی چه می توان گفت زمانی که هیچ چیز از تهی بودن ما نمیتواند تراوش کند؟