مقصدم خیابان ظهیر الدوله و مقصودم رسیدن به کمی آرامش.
همه کوچه ها به تجمل ختم میشد وکوچه مورد نظر به تامل.
در آهنی باغ را که باز کردم ناله کنان به کناری رفت. راهرو پوشیده از گل های رازقی بود.
همانطور که از روی قبرها عبور میکردم نام های روی آنها دنیای بیرون را بیشتر برایم پوچ میکرد.نام هایی چون تیمسار افخمی ـاختر الزمان ـملک میرزا ...
نسیمی تمام برگ درختان باغ را به رقص در آوردو گویاکه کیلومتر ها از شهر دور شده بودم.
با خواندن شعر وطن پرستانه بالای مقبره فهمیدم که آرامگاه ملک الشعرای بهار است.
در عرض چند ثانیه به یاد نامهایی چون استاد شهریار ـاستاد حسن صبا ـاستاد قمرالملوک وزیری ودر آخر عارف قزوینی افتادم و به یاد روزگارانی که این دوستان در کنار بهار بودند وشاید محاوره های ساده آنها حتی در این زمستان آلوده میتوانست مرهمی باشد.
بی اختیار به یاد یکی از اشعار بهار افتادم بهار:
ز من نگارم خبر ندارد ز حال زارم خبر ندارد
امان از این عشق فغان از این عشق
که غیر خون جگر ندارد
یادش سبز وگرامی باد